Prawan (ora) Meteng

Dening: Hannik Thoyyibah

          “Wis wayah rendheng kok durung udan-udan ya,,,,,?”

          “Ya ora bakal ana udan Yu,,,, wong ana prawanan meteng kok,”

          “Lho masak ta Yu,,,,, sapa ta sapa, “

          “Lha kuwi ta bocahe liwat,” mengkono clathune ibu-ibu ing Dhusun Srirojo sawektu weruh Sri liwat ing ndalan.

          Krungu clathunan kaya mangkono Sri anggone mlaku dicepetake. Jaritte dicincing dhuwure sadhengkul kaya-kaya ben wis ora ana maneh sing nyrimpet mlakune. Ing ndalan Sri kaya wis ora kuwat maneh ngempet tangise. Eluhe rasane wis meh bobol, mripate wis ora kuat mbendung. Tekan omah Sri nangis nggerung-nggerung, mingseg-mingseg sesenggrukan ora mandheg.

          “Keneng apa ta ndhuk, anakku?” pitakone Mbok Sariyem marang Sri.

          “Kae lho, Mbok tangga-tangga,” Sri turu ana ing pangkune mbokke.

          “Yawis ben ndhuk dijarke wae, tangga-tangga ki padha ora ngerti kahanan sing sebenere ki kaya apa. Kahanan kaya mangkene iki ya sapa ta sing gelem. Iki rak ya wis takdire Gusthi ta ndhuk,” Mbok Sariyem ngayem-ayem anakke sinambi ngelus rambute.

“Inggih, Mbok” Mbok Sariyem nerusake gaweyane.

          Mbok Sariyem iku randha tuwo ing Dhusun Srirojo. Pagaweyane mung tani ing sawah. Sajake wong ora pati kacukupan, mula dheweke uga sok nyambut gawe liya. Yen wayah panen durung teka Mbok Sariyem ngiwangi njaga tokone Pak Lim china sugih ing kono. Mbok Sariyem anggone urip ijen wis suwe. Kepara wis meh 15 taunan, awit saka Sri umur3 taun wis ditinggal bapakke.

         
Ora krasa anakke Mbok Sariyem wis gedhe, wis dadi prawan. Bocahe ayu,dhuwur, lan linggak-lingguk awakke. Ora aneh yen kabeh wong lanang padha ngincer Sri. Kepingin ngecem manise bocah prawan iki. Amerga ayune kuwi, Sri lan Mbok Sariyem ya uga rada disengiti karo tangga teparone. Mula, apa-apa sing ana gegayutane karo keluwarga iki mbok sethithik wae ya dadi gedhe.

          Sri esih nangis ing jero kamar. Dheweke pancen getun marang lelakon kang wis kebacut ing awakke. Sri malah kelingan terus nalika kadadean iku kelakon. Dheweke ora bisa nglalikake kahanan kaya mangkono. Aja tah ngalilakake arep ngilangi bayangane wae ora bisa.

          Bengi iku Sri lagi wae mulih ngaji saka langgar. Dheweke karo kanca-kancane mlaku bareng tumuju ngomah. Ananging ing wektu iku Sri ora bisa langsung mulih ngomah. Dheweke dipeseni Mbokke ngancani ing tokone Pak Lim. Langgar karo omahe Pak Lim iku adoh banget. Kudu nglewati towang-towang kang sepi. Wektu iku Sri lagi wae mlaku tekan towang kang kapisan. Dheweke mung ijen. Sri rumangsa kaya ana sing ngetutna. Nanging, saben Sri noleh memburi ora ana apa-apa, anane mung lakune tikus kang pating jrunthulan.

          Saya suwe atine saya ora penak. Rumangsane sing ngetutna saya cedhak padhahal omahe Pak Lim esih adoh. Mlakune Sri dicepetake, jangkahane amba-amba kaya-kaya kareben cepet rampung olehe keweden. Ing tengahing towang ujug-ujug ana pawongan lanang gedhe dhuwur ing mburine Sri.

“Arep menyang ngendi Sri, bengi-bengi ngene kok dhewekkan apa ora wedi ?” pitakone wong lanang.

“Ah,,,, sampeyan ta Mas takkira sapa. Iki lho arep menyang ing ngomahe Pak Lim mas Mbok nyuwun direncangi. Lha sampeyan arep menyang ngendi Mas ?”

“Iki lho arep ing omahe Parjo. Ayo bareng wae.”

          Kekarone mlaku bebarengan. Sri pancen wis cedhak karo Slamet. Dhasare Sri iku wonge grapyak karo wong, Sri karo Slamet pancen ya nduweni rasa uga. Mula Sri seneng banget menawa bisa bareng karo Slamet. Saking asyikke geguyonan kekarone ora krasa yen wis nyedhakki omahe Parjo. Banjur Slamet pamit marang Sri.

          Sri ngrasakake bungahing manah kang ora karuan. Ora ngira yen bisa mlaku lan geguyonan karo Slamet. Ing satengahing lakune, Sri esih kelingan terus marang Slamet. Suwe-suwe Sri sadhar yen dheweke tekan ing tengahing towang. Kahanan ing kono sepi banget ora ana apa-apa. Ing kono Sri kepethuk grombolan wong lanang.

          Tekan kono lamunane Sri mandheg. Dheweke nangis banter, amerga ing kono kaormatane Sri ilang dijupuk wong lanang-lanang bejat kang ora tanggungjawab.  Wektu iku Sri wis njerit-njerit njaluk pitulungan. Nanging, jenenge ing tengahing towang kang sepi, njerit bantera kaya apa ya ora bakal keprungu wong. Sri mung bisa pasrah, kaormatan sing dijaga-jaga ilang, muspra sakedhiping mata.

Pancen wis nem sasi luwih dhusun Srirojo nemahi mangsa ketiga. Kali-kali padha asat, sumur-sumur padha garing, lemah padha mlekah nganti nusupke sikil. Godhong-godhong padha gogrog entek tumiba kena playune angin. Hawane panas brangas saya suwe saya kebrangas. Para warga uga wis padha bingung arep ngangsu banyu ana ing ngendi maneh merga kabeh sumbering banyu wis asat, garing. Arep gawe ngombe sesuk wae kaya-kaya wis ora ana pangarepan maneh. Kahanan kaya mengkono iku ora kaya biyasane. Umume mangsa ketiga iku ya mung telung sasi. Ananging, mangsa ketiga iki malah wis ngancik nem sasi luwih. Apa bener iki jalaran saka lelakonku wingi? Merga lelakon iku uga aku saiki dadi prawan meteng ing Dhusun Srirojo, mula nggawekake murkaning Gusthi banjur Dhusun Srirojo diukum kanthi ora ana udan tekan seprene ? paring pangapunten Gusthi..... Sri banjur keturon kanthi awang-awangan pitakonan kang kaya mengkono.